Via de mailing van onze hoofdsponsor de firma Knoops werden Annemarie en ik half oktober geïnformeerd over, in onze ogen, best wel een uitdaging:

Dit jaar geen Parijs – Roubaix. Samen met Rapha toch je jaarlijkse portie Pavé binnen krijgen? Neem dan 24 of 25 oktober deel aan de A Day In Hell Ride 2020 en verdien jouw Rapha Pin Badge!

Spontaan zeiden we: doen we, tenminste als het een van deze twee dagen fatsoenlijk weer is. Aan onze fietsen zal het niet liggen want we hebben bij de aanschaf  niet voor niets gekozen voor 32 mm banden. We moeten daar overal mee door kunnen.  Dus hup meteen inschrijven geblazen. Na een paar dagen ontvingen we de route en een specificatie van de wegtypes die we op ons pad zouden vinden:  onverhard 0,88 km, samengeperst grind 2,48 km, keien (kasseien voor de kenners) 9,65 km, verharde weg (straatstenen) 39,5 km, asfalt 55,2 km en onbekend(?) 0,3 km. Ruim 108 kilometer alles bij elkaar dus. Enigszins gerustgesteld door deze cijfers, behalve die onbekende 0,3 km, besloten we, gestuurd door buienradar, op zaterdag ochtend te gaan voor deze 108 kilometer in de hel.

Toen ik zaterdag ochtend de fietsen buiten zette voelde ik een lichte miezer. Het ‘ik zeg niets tegen Annemarie anders gaan we misschien niet’ werkte en met ons tweeën (Corona hè) gingen we op pad. We gingen niet eerst langs Knoops voor een kopje koffie maar gingen meteen van start. Dat kopje koffie zouden we wel na afloop nemen. Maar goed ook dat we niet voor dat kopje koffie vooraf gekozen hadden anders waren we beslist niet gegaan. De miezer bleef maar duren, mee en dan afgewisseld door lichte regen. Ik had op voorhand een tweetal korte stops ingepland, ééntje in Oirschot en ééntje in Bergeijk, telkens na ongeveer 36 kilometer. Een korte rust houdt de moed erin, toch? Misschien dat ze op ons ‘vaste koffieadres’, de bakker in de Rijkesluisstraat, wel ‘koffie to go’ zouden hebben. En jawel, heerlijk, koffie. Even kijken wat buienradar over de rest van de dag zegt want in de regen fietsen is niet echt een pretje. Buienradar belooft ons, terwijl we onze koffie opdrinken onder de luifel en meerde deelnemers in de regen zien passeren, een droge dag (?) Welnu, droog zal het dan nog wel worden, dus niet omkeren maar verder. Natte, door bladeren gladde, straten en asfaltwegen vliegen onder onze wielen door.  We genieten van een echt schitterend bontgekleurd herfstlandschap met vallende bladeren, eikels en kastanjes. Zo nu en dan opletten voor ‘het weer trotserende’ wandelaars en verraderlijke kasseien, grindstroken en bochten vol herfstbladeren. We besluiten geen gebruik te maken van onze geplande stop in Bergeijk maar fietsten door in de miezer. Van stoppen wordt je koud en doorfietsen houdt je min of meer warm. We waren koud uit Bergeijk of, jawel hoor, droog en soms zelfs een schuchter zonnetje. Even een paar fotootjes schieten op de kasseien ter herinnering aan deze Day in Hell. Gezwind, met de wind in de rug en een zonnetje op onze bol, bereikten we Knoops. Hé daar staan fietsmaatjes die we kennen van de Cyclist tochten. Had ik die niet in Oirschot voorbij zien komen? Even een praatje, de kleren wat zandvrij maken en dan naar binnen. Ha, heerlijk, koffie. Puk zorgt voor een heerlijke cappuccino en een krentenbolletje. Eind goed al goed, een hemelse tocht die Day in Hell. Neen, dan hebben die Vuelta coureurs het toch maar mooi heel wat beter met dat ‘zonnige zuiden weer’. Hoewel, zondag, Roglic krijgt in de afdaling met z’n koude vingers zijn regenjasje niet dicht…….en verliest z’n rode leiderstrui. Een helse dag die zondag.

Hans van de Wijdeven